Φιλίες και ερωτήματα... Απόσπασμα από "Το κέρμα"

Η πίσω πόρτα του σχολείου... Από εδώ ξεκινούσε
ο δρόμος προς την ελευθερία της κοπάνας...

Αφιερωμένο στον πυρήνα εκείνης της παρέας, του Τρίτου Γυμνασίου Αμπελοκήπων, που μετά από τόσα χρόνια, ξαναβρεθήκαμε την Κυριακή, στην πλατεία του Αγίου Θωμά...

Ένα απόσπασμα από "Το κέρμα", σελίδα 21...

«Θα συμβιβαστούμε λοιπόν, το είχε πει κι ο κύριος Νίκος!» έκλεισε πικρόχολα το μονόλογο ο Λευτέρης.

Περπάτησαν και χωρίς να ξαναμιλήσουν, έφτασαν μέχρι το σπίτι της Ηρώς. Στάθηκαν για λίγο αμήχανα στο πεζοδρόμιο, μπροστά στην είσοδο της πολυκατοικίας. Την αποχαιρέτησε με ένα ζεστό φιλί στο κρύο της μάγουλο. Η Ηρώ ανέβηκε τα λίγα σκαλοπάτια μέχρι την πόρτα, την άνοιξε και χάθηκε πίσω της. Ο Λευτέρης, σήκωσε το γιακά του, έβαλε τα χέρια στις τσέπες και με βήμα αργό, πήρε το δρόμο για το δικό του σπίτι. Το ψιλόβροχο είχε σταματήσει, το βοριαδάκι είχε πέσει, μόνο η μελαγχολική μουντάδα του Θερμαϊκού συνέχιζε να χρωματίζει εκείνο το παράξενο βράδυ.


Τώρα ήταν πιο ήρεμος, πιο σίγουρος για την απόφαση. Θα έκανε αυτό που ήθελε, που από την αρχή ήθελε αλλά δίσταζε, όχι γιατί φοβόταν τις δυσκολίες που θα έβρισκε μπροστά του, ούτε για το ρίσκο αν θα πετύχει. Ήταν εκείνα τα ερωτήματα για τη ζωή που τον βασάνιζαν, από το σχολείο ακόμα. Από τότε που πήγαινε στο Τρίτο Γυμνάσιο Αρρένων Αμπελοκήπων, απέναντι από το Μαιευτήριο «Έλενα», δίπλα στο Αναμορφωτήριο Θηλέων και το γήπεδο του Παναθηναϊκού στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας.

Σ’ εκείνο το σχολείο, χτίστηκαν γερές φιλίες μεταξύ των συμμαθητών του Λευτέρη και μια δυνατή παρέα όλο ζωντάνια. Βοήθησαν και οι συνθήκες της ταραγμένης περιόδου, που ξεκίνησαν το 1965 -όταν ήταν δεκατεσσάρων- και συνεχίστηκαν μέχρι να τελειώσουν το λύκειο το 1969. Η ζωή τους σχολείο, φροντιστήριο, ποδόσφαιρο και μπάσκετ, κιθάρα, τραγούδι, πολύ διάβασμα -όχι μόνο για το σχολείο- κοπάνες, κουτούκι ή μπουάτ τα σαββατόβραδα στην Πλάκα, γήπεδο και σινεμά τις Κυριακές. Ξεγνοιασιά και άγχος μαζί, γεμάτη ενδιαφέρον ζωή. Πολλά τα ερεθίσματα. Δικτατορία στην Ελλάδα, Μάης του ‘68 στο Παρίσι, Γούντστοκ, ροκ και κίνημα των χίπις, Νέο Κύμα, η «Άνοιξη της Πράγας», κορύφωση του πολέμου στο Βιετνάμ, διάσπαση του ΚΚΕ, πολιτιστική επανάσταση στην Κίνα, συνεχής κινητικότητα και γεγονότα στην Ελλάδα και τον κόσμο.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον και στα δεκαοχτώ σου χρόνια, είναι επόμενο να προβληματίζεσαι, να ασχολείσαι μ’ αυτά που συμβαίνουν γύρω σου. Διαμορφώνεις τη δική σου ηθική, ξεχωρίζεις ιδανικά, βάζεις προτεραιότητες και διαχωριστικές γραμμές. Αμφισβητείς τις εμπειρίες και τις σκέψεις των άλλων. Όσο μεγάλοι κι αν είναι αυτοί και όσο σπουδαίοι. Θέλεις τις δικές σου εξηγήσεις, τις δικές σου απαντήσεις. Θέλεις τελικά να επιλέξεις μόνος σου το δρόμο που θα ακολουθήσεις.

Και η τύχη; Η μοίρα; Το ριζικό; Το πεπρωμένο; Υπάρχουν; Και τι ρόλο τελικά παίζουν στο πώς εξελίσσεται η ζωή; Στη ζωή του καθενός από μας;

Μάνος Περράκης