Φυσικά και ο τίτλος είναι σημαντικός για ένα βιβλίο, πιστεύω όμως ότι υπάρχουν και πολλά άλλα που το κάνουν να έχει ενδιαφέρον.
Όσον αφορά λοιπόν τον τίτλο, δε δυσκολεύτηκα καθόλου, από την αρχή "Το κέρμα" ήρθε και έπιασε το εξώφυλλο.
Μου φάνηκε όχι μόνο καλός, ήταν αυτό που χαρακτήριζε το περιεχόμενο και άφηνε, εμένα και τον αναγνώστη, να μπούμε και να δούμε την ιστορία ο καθένας με τη δική του ματιά.
Τα πρόσωπα, βασικά ο αφηγητής που σε πρώτο πρόσωπο διηγείται τη ζωή του και γύρω του οι γονείς, αδέλφια, παιδιά, φίλοι, έρωτες, συνάδελφοι, άγνωστοι που συναντήθηκαν κάποια στιγμή μαζί του.
Καθένας ο εαυτός του, κάποιοι μοιάζουν, άλλοι τελείως διαφορετικοί, έτσι συμπληρώνεται το παζλ της ζωής.
Χαρακτήρες λοιπόν και γεγονότα, πολλά γεγονότα, όπως ήθελε ο Λευτέρης, ο πρωταγωνιστής, για τη δική του διαδρομή, στο δικό του ταξίδι που άρχισε έτσι:
Το κέρμα, στριφογυρίζοντας, έφυγε με δύναμη ψηλά. Διέγραψε τροχιά τρία τέσσερα μέτρα, έπεσε στις πλάκες του πεζοδρομίου, κύλησε κάτω στο δρόμο και σταμάτησε δίπλα στη σιδερένια σχάρα του υπονόμου.
«Κοίτα να δεις πλάκα. Θα χάναμε το κέρμα και μαζί του θα χάναμε και τις βουλές της θεάς Τύχης!» ο σαρκασμός ξεχείλισε στα λόγια του Λευτέρη.
«Συγγνώμη, Λευτέρη, για να καταλάβω. Έχει σημασία αν έρθει κορώνα ή γράμματα; Απ' αυτό θα εξαρτηθεί τελικά τι θα κάνεις;» απόρησε ακούγοντάς τον η Ηρώ.
«Όχι, βρε Ηρώ, δεν πιστεύω ότι η ζωή εξαρτάται από ένα κέρμα κι αν αυτό θα έρθει κορώνα ή γράμματα!» κατηγορηματικός ο Λευτέρης.
«Τότε, γιατί στρίβεις το νόμισμα;» του φώναξε εκνευρισμένη η Ηρώ.
Τρεις η ώρα το πρωί, ψιλόβροχο και κρύο. Σαν δυο σκιές, ο Λευτέρης με την Ηρώ προχωρούσαν για το σπίτι της. Το σπίτι της ήταν χαμηλά στην οδό Δεσπεραί, στο παρκάκι με το άγαλμα του Κολοκοτρώνη, πριν από την Τσιμισκή. Κατέβαιναν από τα Κάστρα...
Που πήγε τελικά; Που έφτασε; Άξιζε ή όχι το ταξίδι;
Μάνος Περράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου