Για μερικά πράγματα έχουμε διαμορφώσει κάποιες αντιλήψεις που είναι πέρα από τη λογική, όπως ας πούμε κάποιος πρέπει να δηλώνει συγγραφέας από μικρός για να έχει πιθανότητες να μην τον πάρουν στο "ψιλό", αν εμφανίσει ένα έργο σε ηλικία που θεωρείται ότι "μυρίζει" χώμα.
Ομολογώ, πως αν και στη ζωή μου ελάχιστα προβληματίστηκα, αν θα πρέπει να ακολουθώ ό,τι ο καθένας και η κοινωνία θεωρούν "πρέπον", εντούτοις είχα ένα δισταγμό, κυρίως για το πως θα κατάφερνα να παρουσιάσω αυτό που θα έγραφα, με βάση και τις δυσκολίες που υπάρχουν να φτάσει ένα βιβλίο στον αναγνώστη.
Στην τελική μου απόφαση, να γράψω αυτό το μυθιστόρημα, είχα συμμάχους, παραδειγματίστηκα, από δυο ανθρώπους που τίμησαν τα γράμματα και που έγραψαν τα πρώτα τους μυθιστορήματα σε ηλικία παρόμοια με αυτήν που βρίσκομαι και γω.
Τη Μαρία Ιορδανίδου που στα εξήντα έξι χρόνια της δημοσίευσε τη θρυλική "Λωξάντρα" και τον σεβαστό συμπολίτη, ας μου το επιτρέψει, Κώστα Καρακάση που στα εξήντα τέσσερα χρόνια του δημοσίευσε την υπέροχη "Αθηνά. Ευτυχώς που δεν γεννήθηκα όμορφη" που είναι ένα από τα περισσότερο διαβασμένα μυθιστορήματα στη χώρα μας.
Μακριά από μένα συγκρίσεις, μακάρι να αποκτήσω και μέρος της αποδοχής του έργου τους, της εκτίμησης της γραφής τους.
Το αποφάσισα λοιπόν και το έγραψα, σε έξι μήνες το ολοκλήρωσα, χωρίς ημερήσιο πρόγραμμα και ωράρια, συνήθως με ολονυκτίες.
Άλλοι δυο τρεις μήνες για να πάρει τη μορφή του βιβλίου για το ράφι και όπου να΄ναι έρχεται...
Ξέρετε κάτι! Επειδή μου άρεσε, ήδη σκέφτομαι το επόμενο, δεν κάνω πλάκα.
Θα καταλάβετε καλύτερα όσοι διαβάσετε το πρώτο, των εξήντα πέντε χρόνων...
Μάνος Περράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου